üzgünüm_

‘Sevgilim affet beni...’


Bir keresinde çok kýrýlmýþtým,
caným çok acýmýþtý.
Ýþte o zaman ben ilk defa
birinin canýný yakmak istedim,
hem nasýl hem nasýl...



Sonra ona öyle bir sustum ki
O"nunla birlikte benim de caným yandý...
Ve bir söz verdim kendime
bir daha kimseye susmak yok,
isterlerse acýtsýnlar canýmý
karþýlýk vermek yok... yok yok...

...

Sonra diðeri geldi...
Ve ben ona öyle bir gülümsedim ki,
içimi ona ayna yaparak,
olduðum gibi ve hiç kaçmayarak...
Onu da içine alarak...

Hataydý biliyorum...

Bazen olmayacaðýný bile bile
kendin olmak istiyorsun birinde iþte...



...



Biliyorum sevgilim, biliyorum...

Sen demiþtin,
serilme kimsenin önüne...
Ne kendini ne de karþýndakini
savunmasýz býrakma diye...


Ne diyebilirim ki,
insan özlüyor iþte özgürlüðünü,
içindeki caný serbest býrakýp
çaðlayýp-mutlu olmayý...
Hatta en keyifli anlarýnda
bir duvara toslamayý...

...


Sevgilim affet beni,
bir daha senden baþka ateþe elimi uzatmayacaðým...


Bir daha yalancý g’özlere ve yabancý dudaklara mý, asla...


b’akmayacaðým...

2012/dnzc_

Sosyal Medyada Paylaşın: