Yitiyorum

Karanlýðýn sustuðu yerde baþlayan aydýnlýk,

Göz boyamasý çetin geçecek hayatýn.

Hangi derttir ki, gereken ustalýk.

Sürmesi için yaþamanýn.



Baþ edemeyeceðim meþgalelerin,

Artýk iyice siyaha boyanmýþ rengiyle.

Umut dolu sabahlara eriþmek adýna,

Yar’dan hatýra kalan gülü koklarken,

Ýyice düþtüm çýkmazýna karanlýk sokaklarýn.



Zaman geçit vermeyen surlar gibi,

Acýdan geçip mutluluða koþamýyorum.

Hep bir hendek var önümde.

Hangi düzlüðü görsem

Sonrasýnda çukura düþüyorum.



Alýþamadýðým sabahlarýn keyfi,

Kâhyalýða soyuyor soyut düþüncelerimi.

Elle tutulur yaný yok yaþantýmýn.

Adým atacak halim yokken,

Hýzla uzaklaþýyorum mutluluktan.

Bu kaçýncý hüzün senfonisi,

Sayamýyorum, bilemiyorum.

Sanýrým bu son olmayacak.

Hep hüznün kýyýsýnda gezineceðim.

Ve korkarým ki;

Bu da sonum olacak.

Umutlarým gibi bende yitiyorum.


Sosyal Medyada Paylaşın: