’Bakma aþkým sana hep uyumayý sevmeyiþimden söz ettiðime. Girmemek için baþka bir kabusun koynuna, gözkapaklarýn(m)a tutunuyorum ben uyanýkken gördüðüm her rüyamda senin kollarýnda! Sen sarýlsan birkez bana, sýcacýk kollarýn ve bir komutan gibi geniþ omzunla; ke(n)di kendine gelir, gelir ki uykum benim... Bil ki; Gözkapaklarýn(m)a tutunmuþtum ben yine sendeleyip düþmeyeyim diye heyecandan, önceden hep hayalin varken, sen ’geleceðim’ diyip üstüne basa basa gerçekten çýktýðýnda karþýma ruhuma yeni bir çað atlattýðýnda! Gözkapaklarýmýz deðil miydi zaten her gece gözyaþlarýmýza yardým ve yataklýk eden?! G/özlerimiz deðil miydi ki zaten bizi birbirimize baðlayan Kal-ü Bela’da ve Dünya da. Yeryüzüne düþtüðümüz andan beri çakýlmamak için Cehennemin en dibinde ki 7. basamaða bir intiharýn koynunda?! Ve; Hatýrla! Hatýrla sevgilim ben unutsam bile seni ne çok sevdiðimi, sana þiir yazan parmaklarým buz gibi olup öldüðümde kollarýnda!
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ayşe Erdoğan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.