KİRLİ PENCERELER

Yaþlandýkça ayakta gidiyorum
Kimsenin verecek yeri yok
Tahtadan bacaklarým var sanki
Bacaklarýmýn çürüdüðünü hissediyorum
Dizlerim çok acýyor
Gözkapaklarým yorgun
Arada bir kirpiklerim düþüyor yanaklarýma
Aynada fark ediyorum
Kimse dilek tut demiyor
Düþen kirpiði sýyýrýp atýyorum yanaðýmdan
Ne de olsa bana ait deðil artýk
Dilek tutmalý mýydým sence
Sen olsaydýn tut derdin biliyorum
Tutunamayan kirpikten medet umardýn
Ya tutarsa diye.

Hiç dilek tutmuyorum artýk

Hýrkamýn sað yaný hep düþüyor
Canýmýn sað yaný üþüyorken
Sol yanýmýn umurunda deðil
Yok sen örmedin
Senin suçun deðil
Bir yaným diðer yanýma ihanet ediyor sadece
O kadar.
Hem senin ördüðün hýrka kayar mý hiç omuzlarýmdan
Sen örseydin üþütmezdi hýrkam.
Sen bana hiç hýrka örmedin ki
Bedenimi görmeden
Onlarýn eskittiklerini uydurmaya çalýþtýn üstüme.
Onlarýn hiç ýrzýna geçilmedi ki
Onlarýn seviþmeleri birer kutsal ayin steril yataklarda
Onlarýn asaleti her daim yakalarýnda birer rozet.

Oysa ýrzýma geçildiði kadar güzeldim ben
Kabullendiðim kadar gerçek
Þimdi aðladýðým kadar adiyim
Anlattýðým kadar ezik ve zavallý.

Sen hep onlar gibi olmamý isterdin
Sana layýk bir evlat olmamý
Sana hiç öðrettiler mi
evlat nasýl layýk olur?

Çat çat çat!
Asil olan ne varsa kýrýyorum kalan aklýmla
Kýrýp çöpe atýyorum
Aklýmýn gücü sadece buna yetiyor
Delirmemek için akýl verenlerden uzak duruyorum.
Ýki nefes sigara arasý bir sitemi
Ýnce bir duman gibi savuruyorum boþluða
"Asaletiniz kim asil yaratýklar!
Asaletinizi sikeyim!"

Sana sevgililerimi yazýyorum
Tanýmaktan ödün kopuyordu hani
Ýðreniyordun adlarýndan
Onlarýn aþklarýna hiç benzemiyordu
Bizimkisi iðreti asaletler gibiydi
Virgüller iki sevgili arasýndaki yakýn mesafe
Virgüller asýlmýþ bedenleri andýrýyor
Ýdam edilmiþ aþklarý
Virgüllerin boynunu kýrýyorum
Bütün sevgililerimi tek bir ada sýðdýrýyorum
Virgülsüz sevilen tek bir gövdeye
Þimdi bir defada tanýþtýrýyorum
Bu iðrendiðin gövde "Sevgilim"
Bana ne kadar da benziyor deðil mi?

Önceleri iðreti durduðunu sanýyordum
Ama en güzel kostümüm bu sahte kahkaha
Aslýnda kahkahanýn ilmek ilmek dokunduðunu
Çok az kiþi biliyor
Sen bile bilmiyorsun.

Uyumadan önce güzel bir hayalin içine sýðdýrýyorum kendimi.
Ne yaþýyorsam orada yaþýyorum
Uyanýþýmla soðuk bir yaþamýn üstüne çakýlýyorum
Beþ yaþýmdan kalan bir acý benim ki
Öldürmedi, öldürmez
Dünyanýn en büyük acýsý deðil yani
Yaþamaktan çok canýma okuyorum sadece
Senin bundan haberin yok tabii.

Kutsal kitaplara sýðýnanlar
Kendinde bulamadýðýný birkaç satýrda arýyor
Birkaç satýrla arýndýðýný sanýyor
Anlatýlan efsanelerin yalnýzlýk masallarý olduðunu
Uzun zaman önce anlamýþtým
Masallar uyutmaz
Ninniler sýcak bir kucaðý hatýrlatýr yalnýzca
Ama sen anlatsaydýn inanýrdým
Uyurdum,
Düþ bile görürdüm.

Efsaneler kutsal kitaplarda da yazýyor
Okudum, hem de kaç kez
Tanrý da bu kadar yalnýz mý?

Bir gün kaybolma ümidiyle bir yýlanýn gövdesine sýðýndým
Hazmedemeyince kustu bedenimi
Zehrini yuttuðumla kaldým
Yutamadýðý lokmayý kusmak
Midesiz yýlanlarýn asaleti mi
Yalnýz kaldýkça nefessiz kalmaya alýþýyor insan
Nefessiz ve bir türlü kusamadýðý zehriyle baþ baþa

Ne zaman sahilden geçsem
Caddedeki pencerelere bakýyorum
En güzel pencerelere hep denize bakýyor
Pencere beðenmeliyim son çýkýþýma
Son bakýþýma pencere
Maviye bakan
Sahi bizim niye hiç maviye açýlan penceremiz olmadý
Güneþ de almýyordu evimiz
Telaþlý, yorgun, çocuksuz sokaklara açýlýyordu pencerelerimiz
Gökyüzünü örten apartmanlara
Sloganlarla dolu duvarlara
Sanki bir griden ibaretti pencerenin ardý
Bir de sloganlardan.
Keþke maviye açýlsaydý pencerelerimiz.

Titizdin, lekeye tahammülün yoktu
Öyle bir silerdin ki camlarý
Buðusuna çöp adam çizmeye korkardým
Senin pencerende benim parmaklarýmýn izi hiç olmadý.

Ama bir kere saklambaç oynamýþtýk seninle
Kapýnýn ardýndaki gölgeni görmüþtüm
Sen olduðunu bildiðim halde korkmuþtum gölgenden
Gölgelerden hep korkardým zaten
Ama iyi ki sendin kapýnýn ardýna saklanan.

Maviden ümidim azalýyor
Þimdi adýmlarýmýzýn sonu
Yaðmalanmýþ evleri taþýyan bir sokaða çýkýyor
Kapýsý her daim açýk, mahremiyetini yitirmiþ evlere
Verecek hiçbir þeyi kalmamýþ evlerden niye korkuyorsun?
Pencereleri lekeli diye mi?

Camý silme anne
Perdeyi örtme
Caný canýmý çeken kapkara bir kartal
Beni almak için pencereyi kýrýp girecek
Býrak kirli kalsýn pencereler
Býrak daha da kirlensin.

Benim hala karným acýkmadý
Yanýk ekmek kokusunu özledim sadece
Üþüyorsun
Çay demleyeyim mi
Ýki de yumurta kýrarým sana
Tamam üç olsun
Ya bir tanrý misafiri çýkýp gelirse deðil mi
Hiç misafir gelmeyecek aslýnda
Zaten sen hep evhamlýydýn
Evhamlarýn çocukken korku salýyordu içime

Duyduðum hiçbir þeye inanmýyorum artýk
Söylediðin hiçbir þeye inanmýyorum
Hiç sormuyorum
Hiç duymuyorum
Sen de hiçbir þeye inanma bugünden sonra
Hiç sorma
Hiç görme
Hiç olsun ne varsa
Býrak kirli kalsýn pencereler
Böylesi daha güzel.

Uzun zamandýr rüzgar esmiyor
Hadi üfür
Soluðunu çarp yüzüme
Söz gözümü kýrpmayacaðým.
Üfür
Hadi.

Hüseyin Gökmen
Sosyal Medyada Paylaşın: