Diyarbakır kalesinde asın beni
Ah ömrüm sevdam asi gönlüm
Diyarbakýr diyorum Diyarbakýr
Çocukluðum yine daðlarý dolanýyor
Ben bu baharý çok bekledim
Þimdi öfke yok mutluluða akýyorum
Ah Diyarbakýr ömrüm gönlüm
Ahmet kaya þarkýlarýyla sonsuzluktayým
Ben artýk boraný tufaný tanýmam
Taþ duvarlar efkarýmla duruldu bir kere
Prangalarýn pasý uzak dursun hasretimden
Daðlarýn goncasýyla dertleþiyorum ben
Ah Diyarbakýr ömrüm gönlüm
Yýlmaz güney düþleriyle ölümsüzüm
Þafaklarýn hüznü gül kýzýlýyla vuruyor
Diyarbakýr içinde gece gündüze kardeþ
Mezopotamya derler bu asi kalbe
Sürgün ederler beni Diyarbakýr dan sürgün
Derim ki Diyarbakýr kalesinde asýn beni
Külüm yangýnýmdan ayrý düþmesin isterim
Beni vururlar bir olmaza da dinlemezler
Hevsel bahçesi var Dicle nehri var
Diyarbakýr neden katlime ferman buyurmaz
Bilirim bu vakitler baharýn müjdesidir Diyarbakýr da
Nevroz alevi yanar þimdi Diyarbakýr da
Yanan ateþ söner mi sönmez
Bu bahar diriliþtir uyanýþtýr
Daðlarým tanýr beni
Künyem uzaktan da okunur
Ben bilirim daðlarýmda açan gülleri
Nevroz çiçekleri yeþerir þimdi daðlarýmda
Ah sanki ayaðýmda pranga var
Sanki yollarýma kurulmuþ pusu
Asi yaným laftan anlamaz
Ben bir baharý düþünürüm
Diyarbakýr hasretimle demlenir
Vurgunluðum hasretimle büyür
Yürek yangýným küllenmeye gelmez
Ah sürgün ederler beni
Özgürlüðümü saklarlar benden
Diyarbakýr kalesinde vurmazlar beni
Bir Diyarbakýr anlar beni
Benim vurgunluðum dan baþka kimse anlamaz
Uçurtmam hala tellerde çocukluðum hala kavgada
Sevdam sürgüne zindana gelmez
Nevroz çiçeði yeþerir þimdi daðlarýmda
Ben neden baþka ateþe kor olayým
Ben Diyarbakýr sevdasýnýn yürek yangýný kor aleviyim
Ben neden baþka hasretle yara alayým ki
Diyarbakýr en derin en gizli yaramdýr
En asil düþlerimle büyür en soylu sevdam
Diyarbakýr kalesinde asýn beni diyorum
Dicle nehri yürek direncimi alýr yarýnlara akar bilirim
Ben vurulmayý diyarbakýrla aþk bildim
Kör kuyular kaldýramaz benim sýrrýmý sevdamý
Bundan sonrasý tufan olur geceden hüzün düþer
Gündüzün hali geceden periþandýr ben Diyarbakýr dan giderken
Taþ duvarlar demir parmaklýklar beni tanýr
Uzaktan da okunur künyem
Meçhul vakitlerin büyüsünü pranga zincir seslerim bozmuþtur
Hala ustura azgýndayým gökyüzü kalbini almamýþtýr benden
Yaðmur damlasýyla düþlerim diyarbakýra akýyor
Mýsralarým sonu gelmez bir hasreti yazýyor
Diyarbakýr þafaklarýmýn þairi olmuþ
Mezopotamya kara sevda þiirini yazýyor
Gökyüzüm yeryüzüne bir aþk büyütür
Bende izi kalan bir aþktýr Diyarbakýr
Hevsel bahçesi kefenim olur kýrklar daðý mezarým
Daha da baþka bir þey bilmez gönlüm
Bu kara sevdamýn kara fermanýdýr
Diyarbakýr kalesi anlatýr öykümü
Zemheri ayaz uzar en ince pusu içinde
Hevsel bahçesi kefenim olur kýrklar daðý mezarým
Daha da baþka bir þey bilmez gönlüm
Bu kara sevdamýn kara fermanýdýr
Saklý tutarým yara içinde gizli sevdamý
Ben Diyarbakýr da büyüdüm daðlar meskenimdir
Diyarbakýr dan ayrý düþmez benim gönlüm
Eðer ki bir feryada bir siteme gömülürsem
Bu feryadým Diyarbakýr dýr sitemim sevdam Diyarbakýr
Beni alýn feryadýmla sevdamla diyarbakýra gömün
Kara sevdamýn kara fermaný budur
Beni diyarbakýra gömün
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.