Ne zaman iðde aðaçlarýný görsem; Gözlerimin önünde çocukluðum. Ne zaman iðde çiçeklerini gördem; Aç günlerim gelir aklýma. Doyasýya ekmek bulamadýðým, Akasya çiçeklerini yerken; Çizilen kanayan ellerim, Ayaklarým. Bir avuç kýrýk leblebiye aþerdiðim; Çikolatadan habersiz, Günlerim. Arkadaþlarým: Adnan, Raþit, Ziya. Onlar da benden farksýz, Yaþýyorlar; Güya! Yeni çiçek açmýþ iðde aðacýnýn, Baygýn kokusu altýnda. Hepimizin garip bir dünyasý Yaþlarýmýz sekiz, on yaþ; Arasý. Neden yapýldýðýný bilmezdik; Merakta etmezdik, Giysilerimizi; aktan gökten! Ben hep düþlerdim: Ekmeði bol bir köylünün yanýna; Karýn tokluðuna, Yanaþma olmak isterdim. Öküzlerin koca boynuzlarýndan; Korkmasam. Karýnlarý þiþinceye kadar otlatsam. Býyýðým bile terlememiþti Yaa! Dünyamý deðiþirdim; Bir çift bazlamaya...!
SÜLEYMAN ÜSTÜN
Sosyal Medyada Paylaşın:
ümit ışığı 2010 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.