Eskiden þiirlerde, mavi sevdalar vardý
Þimdi neden baðrýmýz, acýlarla yanýyor?
Sevdiðini koyacak, dünyalar bile dardý
Þimdi neden yaralar, dokunmadan kanýyor.
Yýlmazdýk yaþamanýn, yokuþundan, düzünden
Mutluluðu saðardýk, gönüllerin özünden
Ýstemezdik yaþ aksýn sevgilinin gözünden
Þimdi yârin gözünde, ne ýrmaklar donuyor.
Umut gönle inerdi, tebessümlü bakýþta
Yaþama umutlarý, yeþerirdi her kýþta
Sevdanýn dili vardý, kilimde ki nakýþta
Þimdi çiçekler yasta, mevsimi kýþ sanýyor.
Kederler can yakýnca, tutardýk yar elini
Merhem edip sürerdik, sýzýya yar dilini
Sinemize çekerdik, esen seher yelini
Þimdi gözler oynaþta, bir iþveye kanýyor.
El ele yaðmurlarda, ýslanmak haz verirdi
Gözler gönle akýnca, beden yanar erirdi
Dað gibi kederlere, seven göðüs gererdi
Þimdi can dediklerin, ayda, yýlda anýyor.
Sevgiliyle el ele, ýrmak gibi çaðlardýk
Onun ile gülerdik, onun ile aðlardýk
Sevda düþen yüreði, türkülerle daðlardýk
Þimdi þarkýlar bile, üç satýrda dönüyor.
Ahmet MORAN
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.