Bosna’da katliamlar oluyordu,
Biz gece yarýsý yataðýmýzdan kalkýp,
Hüngür hüngür aðlarken þiir yazýyorduk.
Onlar katliamý yaþýyordu...
Irak’ta çocuklar ve kadýnlar ölüyordu;
Onlar ölümü yaþýyordu,
Biz yine þiir yazýyorduk.
Çünkü acýlar boyumuzu aþýyordu,
Bu aciz insan bir yürek taþýyordu...
Afganistan kan gölüydü,
Olanlarý yazýp, kâðýda dökme günüydü...
Yeter artýk, yeter!
Acýlar, yoksulluklar, kan ve gözyaþý...
Bu duyarlý yürekler,
Bu kadar acýlarý kaldýrmaz.
Ölen çocuklarýn çok küçük yaþý...
Sanmayýn ki
Dünya’da ki hainliklere, kalleþliklere
Kimseler aldýrmaz...
Bizler insanlýðýmýzdan utanýp,
Bazý kelimeleri nokta nokta yazýyoruz þiirlere;
Onlar hayvanlýklarýndan utanmayýp,
(Hayvanlardan özür dileyerek),
Her þeyi döküyorlar acý fiillere...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.