MİSAFİR GÖRDÜK KENDİMİZİ

MÝSAFÝR GÖRDÜK KENDÝMÝZÝ
Gurbette düþünce sevgi diye bir þey kalmadý yüreðimizde.
Neyimiz varsa geride býraktýk ve bir daha dönemedik.
Döndüðümüzde de kendimizi misafir olarak gördük baba evinde.
Belimiz büküldü sesimiz çýkmadý, çýkaramadýk sesimizi...
Yaþamak zorundaydýk, çalýþmak gerekiyordu.
Aç kalýnca kimse bir lokma ekmek vermezdi.
Hasta olunca yýrtýk yatakta sabaha kadar öksürürdük.
Hastaneye gidemiyorduk, paramýz yetmezdi,
Hem paramýz olsaydý insan yerine koymazlardý,
üstümüz baþýmýz yýrtýk diye.
Çoðu zaman "annem kýsýr olsaydý da doðurmasaydý beni" derdik.
Lakin baþa gelen çekilirdi, bizde çektik acýsýný, tatlýsýný...
Gözlerimizden özlem eksik olmadý hiç bir zaman.
Kýyamadýklarýmýz burnumuzda tüterdi,
özlüyorduk geride býraktýklarýmýzý,
Hasret kokardý sevdiklerimiz, mahallemiz, sokaklarýmýz.
Ama gidemezdik bir türlü, açlýk savaþýndaydýk.
Gurbette hüküm giymiþtik, çalýþýp ekmek kazanmak gerekiyordu.
O yüzden hep uzak kaldýk, doðup büyüdüðümüz yerden...
Sanki hiç öyle bir yerde yaþamadýk, o kadar yabancý kaldýk iþte.
Gurbet bizi öyle bir hale soktu ki, toparlanamadýk.
Kendimizi misafir gördük anne baba evinde.
Hayat bu ya dedik eyvallah deyip devam ettik yolumuza.
Yazan: Sinan TOKER
Yazýldýðý Tarih: 22/10/2016 (16:35)Siirt


Sosyal Medyada Paylaşın: