YOKSULLAR KENTİ

Hiç düþündün mü arka sokaklarý,
Oradakileri ve yaþananlarý?
Neler oluyor kimin umrunda,
Açlýk ve düþkünlük limanýnda..
Bir ana sýrtlar çocuðunu ve aðlar biçare,
Ýçin için sessizce yanar,
Yangýnlarda ve çaresiz,
Yavrusuna bir lokma ekmek arar.
Haykýrýþlar boþuna;
’Elden ne gelir’ der için için,
Ve diðer yandan da umutlu;
Belki bir yardým diye..
Bu dünya kimlere kaldý,
Var mýdýr insan gibi insan?
Kimbilir vardýr ama
Bir yýldýz kadar uzaktýr bilinmez.
Ýki insan biraraya gelir,
Biri yükseliþini diðerini eziþine baðlar,
Ve önemsemez;
Ýkinciye ne oldu kimene..
Buna adalet denirse
Adaletsizler ülkesini tarif edin bana,
Çünkü oraya gidiyorum
Hiç dönmemek üzere..
Yoksulu düþünen mi var?
Hiç sanmam!
Ama sanmak isterim içten içe.
Tek sanmak yeter mi sanýyosun,
Bu vurgun kentte
Herkes kendi kendine..
Kim dertli,kim çaresiz
Kimin umrunda,
Düþüne bir tekmede arkadan gelir
Hiç ummadýðýn bir anda..
Bilinmeyen ve bilinmek istenmeyen bir yer burasý,
Neresi diye hiç sordun mu?
Sen sormasanda ben söylüyorum;
Burasý YOKSULLAR KENTÝ...

SEDA BALCI
Sosyal Medyada Paylaşın: