Avlusunda Yerkürenin

yüzümü örten yapraðý akarsuya býraktým
gördüm toprak kan insan ölü

rüzgarda savrulup gelen bir çiçeðe dokundum
yurdum býçak sýrtý ellerimle açtýðým yaralarým
kuþlarýn gözyaþlarý doldururken
su kuyularýný
yakýlmýþ bir köyün küllerini
savurdum göðe


kerpiçten bir duvarýn oyuðuna filizlenmiþ
þu göðsümdeki acý
zifiri gecede kozasýnda ölü bulunan bir kelebek
ay ýþýðýnda

þimdi durmaktayým
içinden çýkamadýðým yer kürenin
avlusunda devrilmiþ bir çit gibi

dünya
kabuðundan
bir elma soyulur gibi
arýnýrken

o büyük sonsuzluða açýlan kir bahçesinden

kan þu gömleðime
sýçrayan

devinen bir acýyým
çiðnenen bir yol
korku dolu bir ormaným kendine büyüyen
koynumda mýzrak
duruyorum bir avcýnýn avýný kaçýracak dal parçasý gibi yerde

sýðmadýðým þu evrenin
dokuz kat göðünün dibinde
ayak izlerinizi sildim
içimde parçalanan kil topraktan çocuklarýn

ufalandý elimi sürdüðüm kayalar dibine
oraya bir kayýk býraktým
ala zamanlarýn kaybýna

ve yanýna bir tas su
içinde aðlar iken gördüðüm aðaçlarýn sureti

ustasýyým
taze bir yapraðý çýð altýna
uðurlamanýn
acýlarý biriktirmenin daðlarýn oyuklarýnda

baðýrdým kendi içime bir tren yükünde
batýrýp çýkardýlar kan kaynayan kazanlara
öyle açýk seçik
cesedimde toprak kokusu
paslý gözlerim gördü ve
kulaklarým iþitti insan þarkýlarýný yerin altýndan
sürüklediler baþtan uca
yeryüzünün sýnýrlarýný çizdiler titrek elleri bileklerimde

al bu cebimdeki elmayý sat petrol al annen yýkansýn
sedyeden indirsin bütün çiçekleri koynunda yatýrsýn
kirlendi atýldýðým sular.
Sosyal Medyada Paylaşın: