Hilkatin muktezasý düþtüm ana rahmine
Hiç kimse yeltenmedi cinsiyeti tahmine
“Eli-ayaðý düzgün, saðlýklý olsun yeter.”
Denilerek beklendim varýlýnca fehmine…
Bir tan vakti kývranýp dönendi anacýðým
Yalnýzlýðýn narýna yanandý anacýðým.
Ne doktor var, ne ebe… Kesti göbek baðýný;
“Nur topu oðlan!” Diye, gönendi anacýðým…
Gün günü kovaladý, hafta aya baðlandý
Aylar döndü mevsime, mevsim yýla zaðlandý
Yýllarý sýraladým, geldi-geçti bir ömür…
Kimi yýlda yüz güldü, kimisinde aðlandý…
Zorluk ise zorluðu, huzur ise huzuru
Yaþamak bana kaldý, var mý bunun mahzuru?
Nihayet bir kulum ben, hükmü kazaya mahkûm;
Son sahneyi oynarým, çalar Ýsrafil Sûr’u.
Yaþadým bu hayatý, en emsalsiz biçimde.
Neden bilmem ki hâlâ ukdeler var içimde?
Zaten Levh-i Mahfuz’da yazýlýydý kaderim,
Kaderimi yaþadým; dahlim var mý seçimde?
Meraklý Muhacirim “Nedir Ukba’da yerim?
-Diye sorar kendime, yorarým buna serim-
Yeter mi ki geçmeye Sýrat-ý Müstakîm’i
Tedirgin ve umutla akan þu alýn terim?”
-muhacir bozkurt-
Mustafa KÜTÜKCÜ
09.10.2016 – DENÝZLÝ.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.