O çýplak, kadýn tenindeki, Her acýyý. Parmaklarýma gömmek istedi. Gök kuþaðýndan bozma her düþü, Boðuldu karanlýðýmda. O korktu yükseklerimden, Sonra gitmek istedi...
Ben hüznümle sonbahara karýþýp, Bir eylül avuntusu dökülüþ hissettim içime. Ýnadýma kaçmadým gerçekliðimden, Ýnadýma bu yargýsýz çarmýhlara geriliþ...
Kaçýncý kadýn bu giden, Görünce kollarýmý. Bir sahte düþtü bu biten, Kaç sende hadi býrak. Sorma, karanlýk yollarýmý...
Ahmet YILMAZ
Sosyal Medyada Paylaşın:
ahmet yılmaz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.