Tapýnýr durur yitik anýlarýn kelebeði
Kül rengi yüzümüzde çizgiler
Eski bir tanýdýk gibi gelir an gelir
Bana zaman zaman gökte ay ve yýldýzlar
Çekilmez olur günler geceler
Nereye baksam hep acý keder
Umutsuz aþklarýn gözyaþlarý gibi
Seyreder gider sessizce gün bahçelerden
Kaybolur sözcükler dudak kývrýmýnlarýnda belli belirsiz
Bir sus kalýr, içimde iz býrakmayan rüzðar
Sonrasýnda bir fýrtýna bir uðultu kopar
Gönlümün düðmesi kopar urbasýndan
Senin yalnýzlýðýn tek sebebi
Solmakta her çiçek kokusu uçunca
Buz tutmuþ kalbimiz kimbilir kaç kere
Kimbilir kaç bahardýr yaslý yeryüzü
Ellerimizde yoksullaþýrdý zaman
Apansýz kara bir düðüm atmýþ yüreðe
Þu gökteki kara bulutlar
Senin hiç haberin olmaz
Yiten zamandan
Ýçin için büyüyen kýþ çimenleri
Elle tutulan bir garipliðin
Sesizce gidiyor vagonlar raylardan
Gurbete giden trenler gibi hüzündür yükümüz
Çekemediðimiz
Çekilmez bir derttir kimsesizlik
Daðlara yürüdü sessiz karanlýk
Hüznün yaðmurlu mevsiminden.
Islanýr yapraklarýn yüzü gülerdi..
Nurten Ak Aygen
07/10/2016
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.