AY ÇEKİRDEĞİNDEKİ ŞEHİR

1

Unutulurken,

Epey zaman önce terk ettiðiniz
küçük bi Umut’tum ben
artýk gözlerinizde bile yeri olmayan.

Oysaki gezegeninizden de büyük
bi þehrim vardý benim
Telaþsýz rüzgarlarý, kavgasýz denizleri vardý þehrimin,
Kaygýsýz mevsimleri, uçsuz bucaksýz ormanlarý vardý
Benimse her daim tutulmaya uzanmýþ ellerim vardý
Hiç küsmeyecek gözlerim.

2

Bir kýþ günü,

Gökkuþaðýndan fýrçama damlayan renklerle
boyadým yaðmur yüklü bulutlarý.
Uçurtmalarý kuþlara yoldaþ gökyüzünü
mevsimlerin en aydýnlýk tonuna boyadým.
Denizi gökyüzünün en koyu tonuna.

Düþen çocuklarýn dizleri kanamasýn diye
taþ kesmiþ ne varsa ayýkladým birer birer
Çim tohumlarý serptim toprak kokusunun üstüne.
Çerçevesiz tablolar astým sokaklarýna.
Çiçeklerle bezedim her bir köþesini.
Kahkahalar þehrimin sokaklarýnda ayak sesleriydi.

Bacasý tütmeyen evleri
anlatýlmamýþ masallarýn ýssýz kahramanlarýna emanet ettim.
Ne zaman ki biri çayýný yudumladý,
yanýna bir parça güneþ býraktým
sýcak kurabiye niyetine.

Herkes adýný kendi seçerdi benim þehrimde.
Her ad yeni bir hikayenin ilk kelimesiydi.
Mesela dün adým Yýldýz’ken
Bugün Güneþ’ti.
Yarýn Gökyüzü olacaktý.
Ve bir gün yeniden Umut olacaðýmý söylemiþtim.

Benim þehrimde bir çocuk el açtýðýnda duaya
uykusuz kalýrdý melekler.
Ben þeker koyardým avuçlarýna
bir çift gülen göz amin olurdu.

Benim þehrimde her çocuk
bir gün mutlaka kahraman olurdu.
Ve her kahraman gururdan madalyonunu
bi kuþun boynuna asýp gökyüzüne salardý
þehrimin üstü nazar boncuklarýyla donanýrdý

Benim þehrimde her duygunun nefesten bir þarkýsý olurdu.
Bazen keþfedemediðiniz notalardan
Melodiler mýrýldanýrdým
Bazen uyku mahmurluðunda bir flüt sesi
tiz notadan sýçradý mý
kulaðýnýzda bir çýnlama
yine adýnýzýn anýldýðýný sanýrdýnýz.
Bencilliðiniz iþte,
Biri adýnýzý anýyor.
Biri sizi anýyor.
Anýlmak yalnýzlýða nasýl da iyi geliyor deðil mi?
Oysa ki þehrimin þarkýsýdýr
kulaðýnýzda çýnlanan
nasýl da anlamadýnýz.

Ve siz rüyadayken
ben bir ay çekirdeðine sýðdýrdým þehrimi
Kimse görmedi.

3

Bir yaz günü,

Elimde kaðýt kalem
dayadým sýrtýmý asýrlýk duvara
kurþun kalemin ucundan çýkan harflerle
aydýnlýk þehrin satýrlarýnda yol alýrken
þehrimi yalnýz býrakýp
karanlýk bir rüyaya daldým

Uyandýðýmda mevsim kýþtý.
Boyumdan büyüktü duvarlar.
Tel örgülerle çevriliydi sýnýrlarým.
Bir avuç kar sýyýrdým duvarýn dibinden.
Kokladým.
Ay çekirdeðim kokmuyordu.

Kaðýdýmda kara cümleler
Yeni bir sayfanýn içinde
Soðuk beyaz bir þehirdeydim.

Yapraksýzdý aðaçlar
Dallarýnda buzdan sarkýtlar
Donmuþ bir rüzgardý buðu
Ete kemiðe bürünmüþtü soðuk
Benim þehrim bu kadar üþütmezdi.

Bu þehir sessizdi
Bu þehir yorgun
Bu þehir yalnýzdý
Bu þehir sahipsiz

Yazdan kalma ihtiyar bir karýnca geçiyordu önümden
bu þehir ona emanetti
Telaþlý, aceleci adýmlarý
Adýmlarý kardan yanýyordu belli ki
Sýrtýnda ay çekirdeðinden
yüklü bir tabut
göç ediyordu þehrim gözlerimin önünden.

Ellerim donuk
Ellerim güçsüz
Ellerim bileklerimden kesik
Ellerim uzanamadý ayçekirdeðimi kurtarmaya
bakakaldým ardýndan.

"Þehrim bir karýnca yuvasýnda talan edildi" dedim
Aðladým.
Yas tuttum.
Hiç kimse inanmadý.

Hüseyin Gökmen
05.10.2016

Sosyal Medyada Paylaşın: