saf, berrak, ýlýk
hüzmelerinde güz güneþinin
gülümseyen gözlerinin içi
balkonumda kuþluk vakti
seni bir beyaz güvercin gibi özledim
göklere uzanan ince uzun bir servi
bütünlüyor endamýný
ve kozalaklar
aþktan söz ediyor sessiz sessiz;
çoðalmanýn öyküsüdür belki bu...
senin ile çiçeðe, meyveye durmanýn
bir çift kumru gibi
dala yuva kurmanýn
sana dair düþlerin ne sonu ne ilki bu
özlemiþim; hepsi bu...
Þaban AKTAÞ
05.10.2016 - 10.12