Anne

yine yüreðime gri bulutlar indi anne.
sonra yüreðim karardý,
yüreðim soðudu,
kaskatý bir taþ var sanki yüreðimde,
oysa raflarda duran bir kitap kadar güzel baktým bu hayata anne.
bu hayat beni hiç anlamadý,
yada ben bu hayata ölü geldim anne.
hiç doðmamýþým sanki,
ama yaþýyormuþum kadar güzel nefes alýyorum anne.
ben yaþamanýn nasýl olduðunu hiç anlamadým.
bir sabah güneþin doðuþunu gördüm,
sonra akþam karanlýðýný,
ve ölü bedenleri gördüm anne,
yüzüme gülen ölü bedenleri gördüm.
savaþlarýn namlu uçlarýnda,
postal seslerinde bir bir yükseliþini,
alkýþlayan insanlarý gördüm anne.
hiç savaþ alkýþlanýr mý?
hiç ölen insanlar için sevinç çýðýrtkanlýðý yapýlýr mý?
yapýyorlar iþte anne.
ölen insanlarýn arkasýndan cehenneme git diyorlar,
cehennem ölen insanlarýn gittiði yer mi anne?
yoksa öldürenin kaldýðý bu hayat mý?
üstelik çocuklara tecavüz ediyorlar anne,
minnacýcýk çocuklarý parça parça öldürüyorlar.
hani çocuklar melekti anne?
melekleri neden öldürüyorlar hiç anlamadým.
daðýlmadý yüreðimdeki gri bulutlar hala anne,
öyle soðuk,
öyle katý,
ve öyle ürkütücü ki;
ben bu hayatta nasýl yaþadýðýmý hiç anlamadým.
bu yaþamak mý?
yoksa ölmek mi?
onuda hiç anlamadým.
ama ben yaþýyormuþum kadar güzel rol yapýyorum anne.
ve onurlu bir kavgayý sürdürecek kadar,
bir sürü aþk biriktirdim,
yeniden doðacak çocuklar için anne.

ibrahim dalkýlýç

03/10/2016
20:15 izmir
Sosyal Medyada Paylaşın: