Denize kýyýsýz umutlarýn/ topraðýn çocuklarýydýk biz. Güneþ yanýðýndan ifþa edilirdi karasallýðýmýz. Plastik oyuncaklarýmýz, Filintalý ve ýþýklý dünyamýz yoktu. Denize olan kýysýzlýðýmýz, Annemizin leðenin içinde baþýmýzdan kaynar sular ile döküldüðünde biterdi.
Orta dalga bir radyonun sesi kadar geniþti dünyamýz. Ve kasabasýna hiçbir zaman kurulmamýþ bir lunaparkýn özlemi kadardý umutlarýmýz. Hep sargýsýz hep yalýn ayak. Çocukluk düþlerimizin üzeri hep açýk kaldýðýndandýr yaralarýmýzýn pansumaný kabul etmeyiþi. Dikiþ ve yama izi belli olmasýn diye tek bir gözyaþý dökülmezdi göz saçaklarýmýzdan. Bir mavi bilye peþinde koþarken dizleri ve paçalarý kirlense de bedenimin, yüreðimin niþanýydý yüzümün toprakla karýþýk kokusu.
Sosyal Medyada Paylaşın:
ismailsarigene Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.