Al yazmalý pembe kýz taþradan sesi gelmiþ Onu bir kez görmüþken sadece eþi bilmiþ Ne nizamdýr, ne makam yadeli esi salmýþ Ta oradan, buraya yokuþ! Adý Ýstanbul!
Keyif almazken halden dil olup akamamýþ Yedi yabancý elden yol bulup bakamamýþ Sevgisi mormuþ selden ruh kalýp çakamamýþ Tanýmadan evlenmek bilse! Yadý Ýstanbul!
Gurbet elde yüzerek anaya aðýt yakmýþ Kardeþ, baba diyerek kocaya soðuk bakmýþ Sonra baþýn eðerek köyüne aðýt okmuþ Gelinlik, karabasan esme! Badý Ýstanbul!
Gelin kýzýn yerine biraz koyunca kendim Git dedim, az derine ahval boyunca bendim Hal anlamaz birine derde koyunca, indim Susmaya yüz mü tuttun? Dedim kadý Ýstanbul!
Sosyal Medyada Paylaşın:
Gülsen Tunçkal Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.