SANA GÜNEŞLER DOĞSUN

Parlayan düþlerimin bozulan tortusunda
Ýçimdeki ruhlarýn, inleyen korkusunda

Kýpkýzýl bir umudun kucaðýna yaslandým
Fasýllar baþlayýnca, tarifsizce puslandým

Ýçimdeki cevheri, yaþayabilmek için
Gözlerimi dünyadan boþayabilmek için

Yaslandým ýþýklara, aldatýcý rengimle
Puslanmýþtým çaresiz, beyazlaþan dengimle

Çürüyen mavi gökler, yaðmuru yaðdýrýrken
Boþalan damlalarým, umudu eðdirirken

Göklerdeki ummaný, varlýðýmla kýskandým
Ýçimdeki zamaný, kayýtsýzca yakandým

Bozulan yüreðimin, güllerini göremedim
Yorgunlaþan bahçeme, bülbülleri öremedim

Siyahî katranlarýn, bollaþan mevsiminde
Anlamsýzlaþan asrýn, zifirli diziminde

Yavaþ yavaþ hüznün, þimdi ortasýndayken
Bitmeyen hüzzamlarýn, aþksýz karasýndayken

Hangi yanýma baksam, aðrýlar çoðalýyor
Bana karanlýk düþen, sancýlar çoðalýyor

Ey çaresiz yüreðim! Sen býrak uykularý
Çýnla artýk nesline, terk et sen korkularý

Niçin benim kuþaðým, beni artýk anlamaz?
Kayýtsýz mýyýz Rabbim, kulaklarý çýnlamaz?

Þu inleyen kalemim, siyahlarý mý yazsýn?
Bütün bütüne kalbim, eyvahlarý mý yazsýn?

Korkarým ki dillerim, sözün bittiði yerde
Umudumun ateþi, közün bittiði yerde

Sen yaklaþ benim neslim, uzayan deryalara
Kur zamanýný artýk, ýþýyan hülyalara

Ýnleyen dillerinle, öfkeni pusma artýk
Haþmetli bir tarihin dururken susma artýk

Dilini dolunay yap, ýþýktan kaçma öyle
Ne olursun ey neslim, sözü anlamlý söyle

Þimdi seni güllerim, kucaklamak isterken
Haydi benim ey neslim, göster kendini hep sen

Zaman denilen rüzgâr, varlýðýný yýkmadan
Hayat denilen ferman, dizlerini bükmeden

Çýk kalbinle ortaya, karanlýk kuyulardan
Uzaklaþ içindeki, aðrýlý kuþkulardan

Aç ellerini aþkla, sana güneþler doðsun
Ýçindeki imanýn, karanlýðýný boðsun


Sosyal Medyada Paylaşın: