Savaþmýdýr yaþamak
top yekün sýrtlayýp aðrýlý günleri
belin bükülünceye kadar eðilmekmidir topraða
ve güneþi görmeden
kan ter içinde ölmekmidir sancýlý
Demiþtim sana
taziyeden sonra yakalardan atýlan
kýrçýllý bir karanfilim ben
adým çiçek lakin
kokum ölüm kadar keskin diye
Senmi hayat vereceksin
Yaðmurdan umudunu kesmiþ topraðýma
güvendiðim daðlara kar yaðarken
çýð altýnda kalmýþ yarýnlarýmýn
sen mi tutacaksýn ellerinden
Ben her kesik iç çekiþim de
çocukluðumu hýrpalar
gücümü aþan güçsüzlüðümle savaþýr
en çok anneme aðlarým
bilemezsin
anlayamazsýn sen
gri bir kasvet çöreklendiðinde ciðerlerime
asit yaðmurlarý baþlar gözlerimde
içimi kasýp kavuran
Birde kendimi sana anlatamadýðýmda
acýyor kalbim hep
Her gece karanlýða soyunduðunda gün
siyah tül örtüyü omuzlarýma dökerek
gergefinde ince ince iþliyor beni
canýmý yakan yaldýzlý yalnýzlýk
Ve sen
hayatýn büyülü gölgesinde
bir tutam hüznü dahi bilmeden büyüyen adam
bilirmisin bir bozkýr kelebeðinin
çok gözlü ateþin narýnda taþ kesilmiþ çiçeklerden
canýna medet arayýþýný
Beni anladýðýnda sev
güz güneþine nazýr olsun aþkýn
ki hüznümü bahara hazýrla
eðer cesaretin varsa
dalýmda kalan son yapraða
bir yusufçuk kadar naif dokun
Dilek USTA