bazen aþk yakar insaný hem de kor alev gibi bazen de buzlu daðlar gibidir insanýn içini acýtýr aðlamasan da yutkunursun bazen de ulaþýlmazdýr aþk en hýzlý ne gider onun hýzýdýr sevginden geri bakarsýn býraktýðýn yerlerde ne baharlar görmüþtün ne yaðmurlar sel olmuþtur alýp götürür sevdalarý acýmadan yýkarcasýna kimler kalmýþtýr yýkýntýlarda takýlan tek þey aklýnda acaba kalýr anýsý kulaklarda o seviyorum sesi var ya aþk yakar insaný
bazen de hiç anlamazsýn buðuludur gözlerin görmezsin duvarlarý yýkar geçersin her yeri duymazsýn bile ayaðýn aðrýsýný koþarcasýna gidersin uçsuz bucaksýz yerde bile olsa açlýk hissedilmez yudumlarsýn nefesini ondan alýrsýn gýdaný sevdadýr en güzeli bu öyle bir sevdadýr ki üþüyemezsin bile yolda taþlar kesse de ayaklarýný duymazsýn acýsýný içini kanatsa da aþk yakar insaný
Behçet Bük
Sosyal Medyada Paylaşın:
GünbatımıerkenBehçetBük Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.