damlalar halinde düþerdik bilmeden insanlarýn gözyaþlarýndan dalgalar gibi bir an yükselip daðýlýrdýk köpük köpük ve yokolurduk var olacaðýmýz yerde içimizdeki o kocaman boþluða ayrý ayrý gülümser öylesine bir an dalardýk ötelere yalnýzlýklara el ele yürürken sen ben olurdun bende sen yine de uzaklaþýrdýk birbirimizden ulaþamazdýk gündüzleri unutmadan en çok geceleri severdik yaþamayý hiç bilinmeyen yerlerde siyah rengin koyuluðunda ve ölümlerin hasretindeyken hep hayal ederdim ben adým adým uzaklaþýr ve yakýnlaþýrken bana bilirdim seninde hayal olduðunu sen yoksun derdin bana hissederdim sesini duymadan artýk hiçbirþeye aldýrmadýðým gibi senin yokluðunada aldýrmýyorum Sosyal Medyada Paylaşın:
melek pehlivan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.