Biz seninle, kaðýt ve kalem gibiydik...
Sen dokunmamý severdin
Ben sana dokunmayý,
en çokta sarýlmayý severdim
deðil mi ?
Her buluþmamýz ilk bahar
ve her veda
bir son bahardý seninle...
Bir gün,
SoN noktayý koydun, kendi ellerinle
Bir gece sýrýlsýklam ýslandýn yaðmurda!
Islattýn yazýmýzý...
Yýpranan, dokundukça parçalanan bedenindeki
Ýzlere sor tüm bunlarý..
Söylesene; hiç mi canýn yanmadý, ihanet ederken içimdeki sana ?
Saatler Üç’ü gösterirken, ben nasýl olur da hala iki(kiþi)ymiþ gibi yaþarým hayatý !
Oysa
çok þey beklemedim ki...
Bir ses, bir nefes versen
Alev alev tutuþmaya, dünden razýydým ben.
Ve Þimdi sen
Mürekkep tutmayacak kadar ýslak
Kurþunun deðmeyeceði kadar hassas
Kendi tarihimizi yazamayacak kadar
Alçak(ta) sýn...
Bense
Artýk o kadar aþaðýlara inip, geri gidip...
Yine, yeniden bomboþ bir sayfada bile seninle karþýlaþmayacak kadar yalnýz...
ve ayracýn bile olamayacak kadar gururlu biriyim.