küsmüþ bana günlüðüm! artýk ona hiç anlatmýyormuþum, mutluluklarýmý,duygularýmý,gözyaþlarýmý.
darýlmýþ bana telofonum! silmiþim sevdiklerimin numaralarýný, basmaz olmuþum tuþlarýna, konuþmaz olmuþum artýk bir tek dostla bile.
terketmiþ kalbim beni! onu kimseye açmýyor, içine birilerini koymadýðým için anahtarýný da okyanusun dibine attýðýmdan dolayý gitmiþ.
ama kimse sormuyor! bizler sana küstük,darýldýk ve gittik. peki seni bu hale getiren ne? sen ki GÖNÜL ’dün, adýn gibi sevgi insanýydýn, ne oldu diye soran yok.
herkes beni bu hale getirenler gibi kendilerini düþünüyorlar bir tek.
olsun yine de canýnýz saðolsun. küsen günlüðüm, darýlan telofonum, terk eden kalbim, hepinizin caný saðolsun. iyi bakýn benden sonra kendinize hepiniz hoþçakalýn...
Sosyal Medyada Paylaşın:
dostane Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.