Hoşçakalamadım

Gitmiþtim…
Hoþçakalamamak bu olsa gerek.
Bastýðým her yer kaygan zemin,,
Ya da ben kendi gözümden kayýyorum.
Ama caným acýyor.
Bana iyi bakamýyorum.
Saati gelir düþük gramaj haplarýn, somuturum.
Vakti gelir uykunun, yumulurum.
Ve kýran gibi bir aðrý nükseder baþýmýn sýrtýnda,,
Bitene kadar diþime abanýp dururum.

Gitmiþtim evet.
Çekirgelerin mýzýka çaldýðý sýralar
ve zulmetin baskýn vaktinde bir ömür yarýsýydý.
Halbuki beni, benimle sýnýyordu korkularým.
Ekimden soyundum, kasýmdan giyindim.
Kendimi süsleyemedim bir amaç uðruna.
Beni veremedim yaþama.
Hoþçakalamadým...

Yüzyýl geçti dünden,,
Bir günde yapraklar saðýldý,
bir günde peþin ödedi yaðmur topraða borcunu.
Ve bir günde karakýþýn karayeli yýlan gibi ýsýrdý vücudumu.
Üþüdüm yüzyýl boyunca.
Hiç bu kadar “Hiç” olmadým.
Hoþçakalamadým...

Gitmiþtim bir bencil intihara.
Sehpanýn kýrýk bacaðýndan tutarken sevdamýz’
ben düþmeyi seçtim asýlýyken.
Ben sensizliðe müstehak ben tekil bir hýrstan ibaret.
Gözlerimin mumu sönünce,
sabahý kolaçan ediyordu dudaklarým.
Öpmeyi çoktan geçtim,, görümlük bir þans bile yok.
Ama bir kere gitmiþtim ve dönemezdim.

Þimdi dizlerim tedirgin,,
Þimdi kalbim aksak
Þimdi bakýþým yapay
Hoþçakalamadým...

Mehmet Aydýn
Sosyal Medyada Paylaşın: