Adı yok hala

Yýldýzlarýn yine kafasý güzel , sönük sönük geziyorlar gökyüzü sokaklarýnda.

Saat yine tabiki 12 .
Ve kimsenin bilmeyiþi bu harfleri.
Ne acý. Halbuki insanýn her zaman bir beklentisi vardýr.
Bazen anlayýþ beklersin,Bazen sevgi , bazen birini ..
Ya da sadece beklersin.
Ben her gün saatin 12 olmasýný bekledim.
Her olduðunda o yýldýzlara deðdirdim gözlerimi.
Birer kývýlcým gibi sýçradýlar her yere gökyüzünde.
Ve o saati 1 geçsin ,
Siyahlarla dans ederdi bu yýldýzlar.
Dedim ya alay ediyorlar benimle .

Uzaklarda kaldý , bir kum saatindeki kumun geçiþ noktasýnda kaldý.
Þimdi akmýyor orda zaman.
Þu zamanlar hep o kum saatini paramparça etmek istedim
Fakat olmadý ,korkularým izin vermedi.
Piþman olsam mý bilemedim.
Daha birçok þeyi bilmediðim gibi.

Bak mesela küçük þeylerden mutlu olursun
Küçük bir hediye ,küçük bir öpücük , küçük bir heyecan..
Ben saç teli elime düþtüðünde dünyanýn en büyük mutluluðunu yaþamýþtým.
Yahut sakalýný saydýðýmda.
Gözünün renginde benliðimi kaybettiðimde.
Sýcaðýnda mayýþtýðýmda.
Ve daha saymak isterdim.
Fakat söylerken bile hepsi þuan çok uzakta .
Affedin , düðümleniyor harfler ellerimde.

Ve iþte dedim ya ,
Onun hatasý deðil ki bugün böyle oluyorsa , yýldýzlarýn ayyaþlýðý .

S.Yaðmur Toprak


Sosyal Medyada Paylaşın: