SUSTUM

Sustum...
Sevgiye dair bütün cümleler,kelimeler hatta hecelerim tükendi
ve bende þüphelendim sevgimden yoksa ben sevmiyormuyom diye.
Ama yok yok içimdeki ateþ dahada çok yakmaya baþlýyor o yüzden,
Sustum...
Peki ben böyle yanarken,seni benden uzaklaþtýran neydi?
Bakýþýn,gülüþün,duruþun aðlayýþýn bile içtendi,seni seviyorum deyiþimde
suskunluðun samimi deðildi be sevdiðim,o yüzdendi üzülmeyesin diye,
Sustum...
Sen hiç seni seviyorum demediðin halde,günbegün sevgim hep artý,çýð
misali büyüdü,dayanmaya çalýþtým,söylememeye çalýþtým sevdiðimi,
anlatamadým söz geçmedi gönlüme,belkide hiç hakkým yoktu senden beni
sevmeni,elimde deðildi kaç kere haykýrdým yanýmda olmadýðýn zamanlar bile,
yalnýz yürüdüðüm yolda,her bulutlara baktýðýmda,baþýmý yastýða koyduðumda
hatta rüzgarýn sesini duyduðumda,anlayacaðýn sevdiðim aldýðým her nefeste
sen varsýn,baktýðým her yerde sen varsýn seslenirsem kaçsrsýn diye,
sustum...
Seni suçlamaya hiç hakkým yoktu,çünkü sevgim çoktu hemde çok çok heyhaaat
karþýlýksýzdý.Ama yinede vazgeçemedim,içime kapanýyorum kapanmasýnada
içimdeki ateþ sönmedi sönmek bilmedi,sevme dediðin halde hemde öyle
çok kolay söyledin ki söyleyecek söz bulamadým,hiç deðilse bana darýlmayasýn diye,
sustum...


Hacý TÝMURTAÞ
Sosyal Medyada Paylaşın: