RÜZGARIN YAĞMURU

Rüzgar, gökyüzünün gözleri bulutlardan,
Gözyaþlarýný sýnýrsýzca yaðdýrýrken;
Aðlar insanlar mevsimlerce,
Güneþ, yýldýzlarla döner aya...

Düþer kirpiklerimden yakamozlar yoluna;
Susar denizin mavisinde yutkunan balýklar,
Köpürür dalgalarýmýn sessiz çýðlýklarý...

Uzaklardan sýnýrsýz yalnýzlýðýma;
Özlemlerim getirir nefesimle hayalini,
Gölgelenir geceler sislerin daðlarýnda.
Baþýma düþürür aðaçlarýn kýrýk dallarýný...

Dindirir topraðý taþlaþarak yaðmurlar;
Yitik sevdalarýn elinden tutar ayrýlýklar.
Kör bakýþý karanlýða direnir aydýnlýkla.
Her gidiþi ölümdür, yürekleri daðlayarak yakar.
Iþýk tutar günsüz sabahlara rüzgarlar...

Sýðýnýlan boþ kollarýn limanlarýnda;
Bekler kavuþmayý sevda yüklü akþamlar.
Kendi kendine kurur çorak topraklar gibi insanlar.
Çarþaf gibi serilir gece altýndan yýldýzlarla;
Gün batýmý iþte, göçüp gider burada hayatlar...

Figen ANAR
Sosyal Medyada Paylaşın: