budala
kendimle alýp veremediðim hiç olmadý aslýnda
hiç demiþken
niye baþým öne düþer ve hala niye aynaya asýlýr yüzüm anlamýþ da deðilim
evet belki kendime bile bilinmeyendim içimdeki tüm ayarsýz denklemlerde
fakat hep kendimden alýp hep kendimden çalýp baþkasýna da verecek deðildim elbet
elbet dediðime de bakmayýn
hatta aslýnda siz bana da bakmayýn göreceðiniz kocaman bir hiçlik fukarasý
doðduðum günü hatýrlamýyorum elbet
emeklemeden önce dillenmeyi
büyüdükçe de dilenmeyi ve çok ça da kirlenmeyi öðrendim
bir gün hiç unutmam “off yine hiç dedim bana neyi hatýrlatýyorsa içime dokundu” her neyse
yaya kaldýrýmýnda karþýdan karþýya geçiyordum
“iyide karþýdaysam þayet niye karþýya geçiyorum ki” yine off ve yine her neyse
karþýyakadan dikkatsizce üzerime gelen ve gözlerimdeki yaðmura aldýrýþ etmeden
gözlerimden içeri güneþ gibi sýzan bir çift göze fena derecesinde çarpýldým a dostlar
o gün bugündür diyecektim ama o gün gerçektende bugün gibi deðildi
o gün öyle muhteþem bir gündü ki güneþ tepemde olmasýna raðmen gök yýldýzlarla doluydu
öyle þiirsel bir “pardon” deyiþi vardý ki aðzýnýn kokusu söyleminin dokusu hala üzerimde
olmayan gitarýmla tutulma olasýlýðý oldukça yüksek çok ama çok besteler yaptým
hiç biri tutmadý gerçi ama ben çok fena tutulmuþtum
ayný zamanda “fena derecesinde de çarpýlmýþtým” demiþtim ya
ne olduðunu anlamadan tam iki gün sonra fark ettim cüzdanýmýn yerinde yeller estiðini
ki esen yelin ferahlýðýndan daha önce niye anlayamadým anlamadým
hiç önemli de deðildi parasýzlýk zaten yemeden içmeden kesilmiþtim iyi denk geldi anlayacaðýnýz
eþe dosta bilene bilmeyene hatta standýnda “danýþma” yazan arkadaþlara dahi danýþtým
“bunun adý aþk ve sen sýrýlsýklam aþýk olmuþsun budala” dediler gülerek yüzüme
sadece iki üst satýrdaki “bilmeyene” dediklerim ne olduðunu bir türlü bilemedi
belki de en þanslýlar onlardý kim bilir (kim bilir mi neyse ki kimin bildiði kýsmýný geçmiþiz bereket)
hayatýmda ilk defa aþýk olmuþtum ve koskoca 30 saniye doyasýya yaþadým bu aþký
o yaya kaldýrýmýndaki ýþýklardan da yýllar boyu karþýdan “neyse bu sefer susacaðým” karþýya geçtim
trafik lambalarý modernleþtikçe deðiþti ama ben daha da klasikleþip hiç deðiþmedim
herkes oradaydý senin dýþýnda ve ben sendeki beni alabilmek için
býkmadan usanmadan ve uslanmadan yýllarca bekledim
her gece Tanrýya açtým avuçlarýmý
“ey Tanrým ona söyle ya gelsin ya da ondaki beni daha çok incitmesin”
ve hatta dedim ki “sen de bana budala diyebilirsin istersen elbet
ama sen beni býrak býrakmasýna da
ya aþka ne demeli sen onu söyle
hala tek hece
hala tek gece
ve hala bilmece iken
neden ben Tanrým neden”…
ilhanaþýcýaðustosikibinonaltý
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.