SEN GİTTİĞİN ZAMAN

Sen gittiðin zaman…
Sonbaharlar geldi ardýndan,
Bir kelebek uçtu gitti mavi geceli bir ormana,
Dondum kaldým <uzaklar> boþluðuna!
Gittiðine inanamýyordum!
Öylece gitmiþtin…
Radyodan eski bir müzik çalýndý sonra,
Kulaðýmý týrmalýyordu,
Tüylerim diken diken kývranýyordu…
Damarlarým þiþmiþti,
Ve gözlerim kývýlcýmlar saçýyordu…
Sessizliðin tam ortasýndaydým,
Hangi yana baþýmý çevirsem,
Güneþ ýslanmýþ yüzümü yakýyordu!
Ýçimde kayýp duran bir þeyler vardý,
Bir þeyler canýmý acýtýyordu!
Sen gittiðin zaman,
Eski çevremi de kaybettim,
Yeni baþlangýçlar altýnda daha çok yalnýzlýklar yaþadým,
Ankara’nýn üþüyen sokaklarýnda kartpostallar sattým,
Þiirler sattým karnýmý doyurmak için,
Ama insanlar artýk þiir okumuyorlardý;
Bana acýyorlardý…
Bilmem ki ne düþünsem,
Ne söylesem,
Ne yapsam?
Yokluðunda çok þeyler yaptým,
Çok kayboldum!..
Sen gittiðin zaman,
Aradan çok zamanlar geçti!
Defterimde eski þiirler kalmýþ
Sana dair,
Dokunsam seni aðlayacaklar,
Seni özleyeceklerdi…
Beyaz saçlarým vardý,
Yüreðim kaldýrmýyordu bu ayrýlýðý,
Yaþlanmýþtým…
En ufak rüzgâra dahi dayanamýyordum,
Kafeterya köþelerinde, bir bardak sýcak çay,
Ve sonraki gençliðin manzarasýnda bir yaþlý aðaç gibi duruyordum!
Yarýnlarý mucize olarak görüyordum,
Plansýzdým!..
Sen gittiðin zaman,
Gökyüzü çok çocuk kaldý,
Güvercinlerin bile sesi gelmiyordu damlardan,
Þimdi daha da suskun oldu her þey!
Kalýn bir roman gibi raflarda tozlandýk,
Duvarlardan sürtünerek gelen,
derin bir müzik sýzlatýyordu içimi…
Daha kaç melodi akýp gidecek içimde?
Daha kaç zaman olmayacaksýn,
Daha…
Daha ne kadar bekleyeceðim seni?
Sen gittiðin zaman,
Çok hastalandým…
Odamýn duvar renkleri yeþile dönmüþtü,
Pencereme damlayan yaðmurlardan baþka kimsem yoktu,
Zaten sonrasý da yoktu,
Hiç yaþanmamýþ gibi her þey bitmiþti,
Bir hikâye daha böyle kapanmýþtý,
Sen gittiðin zaman…

19.11.2005/SARAY
Saat:13.55
B.BÝRÝCÝK
Sosyal Medyada Paylaşın: