MERHAMETİN İÇİNDEKİ HÜZÜN

sana,birazda senin merhametin olsaydý keþke
demeyi isterdim.
dilim kaygan ama hiç bir kelime kýpýrdamýyor
sevginin gölgesinde büyütülen her coþkunun yapraklarýydýk
yalnýzlýkla savrulmuþuz bugüne.


sana,merhametin öfkem kadar cömert olsaydý keþke
demeyi isterdim.
þefkatin olsaydý da
öfkem utancýndan kýzarsaydý
çýðlýklarým insan arenasýnda yansaydý.


aradan dört gün geçti
dört koca asýr gibi.
Canan’la yazýþtýk,ilk defa bir sýrrýmdan söz ettim
insanoðluna.
sessizliðin,sevdaný parçalayýp gitti konuþmalarýmýz arasýnda.


zarif sallanýþlarý olan bir düþ olduðundan söz ettim ona,
dedim ki eski defterlerde kalan sevgi borçlarýydý
kurduðumuz mutluluk fabrikasýnda can çekiþen.
biraz da senin þefkatinden söz ettim,
Canan,bana ’seven gerçekten seviyorsa affeder’ dedi.
cesaretin de bittiði bir yer var
ne ettiysem sevdamdan ettim.


gerçi kýyametin koptuðu yalandý
ama ben Canan’a kýyametimiz koptu,dedim
diner mi dedim
’diner’ dedi.
Canan’a,’su alan gemiler batmaz mi’ dedim.
’Suyun’da merhameti var’dedi
’yoksa hiç Yunus yaþar mýydý’dedi.
’Yaþamazdý’dedim.

Zeki Nurçin
Sosyal Medyada Paylaşın: