yorgunum, yorgunluðun en yorgun saatinde yitik ütopyalarý seyrederken karanlýk.
yorgunum..
kýrýlmýþ penceremden sýzan ay ýþýðýnýn býraktýðý umut da ya yorgun ya bir anlýk.
yorgunum...
ve ýslanmýþ gözlerim, bir meçhule saklanýp karanlýðý içerken sonsuz bir umut ile baktýðým yerin adý hüzündür göz bebeðim. yakamozlar göçerken bir denizden bir çöle, ardýnda unutarak býraktýðý tek miras yüzündür göz bebeðim.
ellerim üþüyor yar, bak ellerim soðuyor. anla ki bir aþk için can vermiþ sözlerime iklim bahar olsa da kýrk ikindi yaðýyor.
ilkbaharýn sevdaya gülümseyen yüzünü hiç görmeden her gün bin kez ölmekten.
yorgunum...
ve ne sen biliyorsun ne bilir diðerleri.. þimdi artýk ne aþk var ne aynalar dost bana, ne kýzar gece artýk. çünkü ne geliyorsun ne gelir diðerleri.. yani artýk aþk yoksa sýðýnsam bir isyana kaç yazar gece artýk?
ellerim üþüyor yar, bak ellerim soðuyor. bil ki hüzün aþýðý masmavi gözlerime hüznü kendinde saklý bin saðanak sýðýyor.
ellerim üþüyor bak, bak ellerim soðuyor. oysa hangi þehirde hangi baþka bir aþka bir gün sona erecek yeni bir gün doðuyor.
08.04.2008
Beylikdüzü
Sosyal Medyada Paylaşın:
Yavuz Dogan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.