Kaybettikçe özlüyordum kendimi.Bu yaþanamayan bir aþkýn garip bir gupesiydi.Hiç olmuþ kýyýlarýmdan yakalanýyordum her seferinde.Yuvarlanýyordum hiç sevilmemiþliðimin kýyýsýna.Ahenksiz bir melodiydi dizlerim.Düþtüm ve sessiz acýlarýn kapaklarýnda mimlendi uykularým.
Hiç sevilmeyen kentlere aitti göz pýnarlarým.O isimsiz tablolarýn þairiydim.Yalnýz ve sükursuz vuruyordum gökleri.Ve hiçlik yine yaralýyordu aðrýsý dinmemiþ nasýrlarýmýn. Kaybettikçe özlüyorum seni de þu sýralar.Vazgeçtikçe kazanýyorum artýk.Çabalamak eski yýpranmýþ defterlerin arasýndaki bir gül Gül ki sevgilim ben sen de ne çok öldüm.