Rüyamda bana emanet edilen bir bebeði kucaðýmda taþýyarak ýssýz bir yolda yürüyordum. Her taraf griydi. Öyle bir sahiplenme hissiydi ki onu sýmsýký sarýyor, sanki gizliyor, bir daha kimseye vermek istemiyordum. Belki de çok uzaklara gitmek için çýkmýþtým onunla yola, bilmiyorum. "Hiçbir zaman çocuk sahibi olmayacaðým." diyen ben güzel bir rüyadan uyandýðýmda koca bir hayattan geriye avuçlarýmdaki boþluðu fark ettim. Öyle bir boþluk ki, ne hayata boþ vermiþlik, ne umursamazlýk hali, ne "olmadý çeker giderim uzaklara" nutku, ne kendime yetebilme düþüncesi, ne de attýðým kahkahalar tutunabilirdi. Ben týpký yaþadýðým gibi bir kuytuda yalnýz ölücem galiba.
HÜSEYÝN GÖKMEN
Sosyal Medyada Paylaşın:
Hüseyin Gökmen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.