Kaderimin bana verdiði vaazdý içimdekiler. Ezberlediðim yerleriyle oturup aðladýk kalemimle.
Neyin yokluðu iþlemiþse o gün ciðerime, O yazdýrýr içimden yazmak istediklerime. Koþulsuz bekleyiþlere inat, Þiire sýðýnýrým...
Bir taraftan gelmek bilmeyen hayallere, Biraz da kurgu serpiþtiririm… Hayal dünyam geniþtir ama, Rüya bile görmem ben, Ya da çok yorulduðumdandýr hatýrlayamamam.
Öyle bir çýð büyüdü ki içimdeki sessizlikten, Kendime koþmak isterken karanlýða düþerim. Bir þair kimliðim yok benim! Gece susarken ben kelimelere sýðýnýrým. Yazarken bile kalem elimde uyuyup kalýr, Uyanýnca devam ederim kaldýðým kimsesizliðimden.
Çýkmaza saplanmýþ hissederim bazen kendimi. Dört bir yaným tel örgüyle kapalý Çýrpýnmaya korkarým Kimsesizlik yoklarken her yerimden. Yemek yemeyi unutur, Açlýðý baþýma vuran aðrýdan tanýrým.
Ellerim titrerken sarýlýrým sigaraya. Dedim ya bir þair kimliðim yok benim! Bakýnca sadece öyle izlenim veririm…
//Ýçime balyozla vurulanlarý Kazma ile kazýlanlarý yazarým sadece.//
Aynadan yansýyan kimsesizliðimi Anlattým i mgesiz harflerle… Sakýn ola, Sözlerim aðlarken daðlamasýn sizleri… O aynada görünen benim Sarýldýðým kimsesizliðinden... Bilinsin ki, Sýmsýký tuttum ellerinden...
Ayfer Aksoy 1 Aðustos 2016 Sosyal Medyada Paylaşın:
Ayfer Aksoy Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.