Esir düþecek hayatýn oyunuydu
sahneye konulan.
karanlýktý tüm çýkmaz sokaklar,
rol verilmeyen
figuranlar dizilmiþti sýra sýra.
kan rengine boyanmýþtý
sahne platformu,
köprü kullanýlmýþtý ön planda.
Mavi unutulmamýþtý köprünün altýnda.
Arka planda
Oyuncak insanlarýn üzerine yürüyen tanklar,
toplar, tüfekler, hatta füze atan uçaklar.
Temmuz’a uymuþtu
oyuncularýn giydiði kuþkonmaz renkli giysiler, yaþanan sýcaklýklar…
Arka locadaydý yerim, uzakta.
Bilinçaltýma yerleþmiþti top atýþýyla baþlayan müzik.
Alegori diye biliyorduk oyunun konusunu.
Galasýna uymamýþtý, ne renk, ne müzik ne de kullanýlan araçlar.
Farklýydý sanki, yüreðe çiyler düþüren oyunun konusu.
Anarþi tiyatrosuna benziyordu daha çok.
Ve çok gerçekçiydi.
Sahne küçüktü, baþ oyuncu yoktu ama
oyuncular rollerini iyi yapýyorlardý hem de kendilerinden geçerek.
Segbis sistemi ile
ayný anda bazý illerde de gösterimdeydi
umutlara vurgun bu oyun.
Hele figuranlar muhteþemdi.
ölüme meydan okuyanlar,
silahlara, tanklara, uçaklara kafa tutanlar...
Gözlerimde saklýyorum hala
oynanan bu oyunu.
Kabullenmeyiþin çýðlýðýyla süslenen
vazgeçiþle noktalanan bu oyunu.
Oyun yazarýndan, sahneye koyanlarý,
oyuncularý avuçlarým patlayýncaya kadar
alkýþa tutmak için kalktým ayaða.
Yýldýzlar söndü sanki baþýmda.
Yine aykýrý zamanýmdaydým, yalnýzdým.
Beðenmemiþmiydi kimse, sahneye konulan bu oyunu.
tiyatro mu kötüydü,oyuncular mý.
Dekor mu, yoksa sahne mi iyi seçilmemiþti.
Yuhalýyordu oyuncularý, seyirciler.
nemlenen gözyaþlarý ve kýsýlan sesleri ile
oyuncularý alt eden figuranlara baðýrýyorlardý
baðýrlarýna basarak…
Renkler beyaz olmuþtu, karaya karþý.
Oyun tekrarlanmasýn diye nöbette, çarþý.
zekeriya duman
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.