GÜL YÜZLÜM 2 (111)

GÜL YÜZLÜM 2 (111)

Uyur gördüm Gülyüzlüm’ü.
Buna çare bulamadým.
Ýsteðini sorduðum da.
Tek bir cevap alamadým.

Onun yüzü daim gülen.
Dertlendikçe dertlenirim.
Ýnsanlýðý odur bilen.
Kendimce de söylenirim.

Derin uyku biraz fazla.
Hastalýktan biliyorum.
Biraz dua ve niyazla.
Uyanmayý diliyorum.

Böyle görür gönül gözüm.
Bir gün ben de sevinirim.
Yöneliktir hakka özüm.
Allah’ýma güvenirim.

Beni buldu onca acý.
Sonu gelir mi bilemem.
Ýçimi yakan bu sancý.
Geçer mi ki, söyleyemem.

Arasam derde ilacý.
Çaresi de yok bilirim.
Çare olmak baþým tacý.
Bilmem ne zaman gülerim.

Kimi söze güvenerek.
Duasýný söyler gider.
Kimisi gelir gülerek.
Þifasýný diler gider.

Gönüllere moral gerek.
Dostlar kadrini bilecek.
Dayanmazsa buna yürek.
Göz yaþýný kim silecek.

Bu hep böyle nasýl gider.
Çare nedir hep sorarým.
Zayi Ozan sözünü der.
Gönül dostunu ararým.

Ýlhan ATEÞ (Zayi Ozan)
Ankara, Kasým 2015
Yayýn : 29/07/2016 Cuma
www.edebiyatdefteri.com/siir/1037895/

Þiirin hikayesi:
Merhum eþim Güler Haným için geçen yýl
Kasým ayýnda yazdýðým bir þiir. Eþim o
zaman biraz daha iyiydi. Yataktan pek
kalkamýyordu ama yine de iyiydi.

Sosyal Medyada Paylaşın: