Annem duymasın

açýlsýn yediveren umutlar
düþ(sün) topraða
cemre nazlanýrken dallarýmda
sen çiðdemim ol hülyalarýma
gülsün mü gözyaþým...

üþüdüm...

sýðýnsam bir serçeye
’sankýn ha!’ verme beni kimseye
þiirimde arýyorum
düþümde akan nehiri
annem görmesin...

þimdi sene ikibinüçyüzonüç...
ve en az üçyüzbeþ sene geride kalmýþ
kim bilir hangi þehir yaðmuru
hangi günün sabahý
kim bilir...
hangi rüyasal aþýk...

annem bilmesin...

þiir sanýyor, suçmuþ meðerse
dize dize aðlýyor gözyaþý bile...
eksikmiþ bir yaným
o’nu arýyormuþum
dokunuyormuþ anaç tavrýna

aramýzda kalsýn! annem bilmesin...

þimdi bir final istiyor þiir
gel gelelim içimde bir tel -
___________________YENÝ BAÞLADIN______________diyor / / / / / /

susmak zamaný!
cemre düþtü kaleme
hem de düþümde/ düþtü / kalemde...
al sana final... sus artýk þiir
þimdi annem duyacak


mevzuu þiir þairi teferruat
Sosyal Medyada Paylaşın: