Karanlýðýmýn ince çizgisi sýzlayan günahlarýmdan akan kirli kanlar gibi Sadece siyah, sadece nefret, sadece iyi olmayan her anlam gibi
Aðzýmdan soluduðum bir hava deðil sankim afet Bu ne büyük yalnýzlýkki ýþýðýn aydýnlatmaya korkutuðu zerafet
Akþamý beklerken sarý oðlan odama süzülür Bilir ve tanýr beni, ben gibi o da üzülür
Sözlerin anlamýný yitirdiði bir boþlukta zirve ötesi bir yalnýzlýk Karanlýðýn sarmaladýðý o sýcacýk kucak ve mevsimlerin söndüðü bu son durak
Ne büyük sevgili karanlýk ve yalnýzlýk Asla aldatmayan, asla býrakmayan ve hep vefakar
Titresede ellerim ve yüreðim sana sarýlmaya devam edeceðim Yýrtýlsada umutlarým birer birer elini asla býrakmayacaðým Tükensede nefesim gözlerim karanlýðý ýþýða deðiþmeyecek Sen karanlýk bense yalnýzlýk bu son iffetsiz mevsimde . . .
Sosyal Medyada Paylaşın:
Selçuk İlhan AYDI Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.