benim birden baþka kadýným olmadý, pek de geç tanýdým onu
ben gençken tanrýça sanýrdým kadýný, tapasým gelirdi, sanki hatasýzmýþlar gibi...
bir kadýným olunca anladým; ne olduklarýný.
onlar da bizim gibiymiþ, hatta betermiþ. gereksiz aðlamalarý, bitmez tükenmez ihtiraslarý, bitmeyen dünyalýklarý varmýþ meðersem bu tanrý kýlýklýlarýn.
nasýl taþýrlar ki küçücük bedenlerinde bunca kalabalýðý?
sonra kýzlarým oldu, benim kanýmdan benim yüzüme benzeyen. dört kýzýn dördü de bir baþka alem. o zaman daha da anladým; kadýn tanrý olamazmýþ.
geçlikte kadýný tanrý gibi sanmamýn sebebi çoktu. sanki, dünya onlarýn etrafýnda döner, güneþ hep önce onlara doðardý...
yokmuþ meðersem öyle birþey! onlar da insanmýþ. boþunaymýþ konuþurken kekemelerim, boþunaymýþ göz göze gelince titremelerim...
11.07.2016
MCÝO
Sosyal Medyada Paylaşın:
MCİO Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.