Öznesini Yitirmiş Tulûat
....
eyyy yar
kýrk mum daha yakardý içim her hüzün sonrasý titreyen özleminle
gölgen bile senden önce çýkýp gelirdi ya þaþar kalýrdým
bir de senin okyanusu sýðdýrdýðýn avuçiçlerinle
yüreðime sýmsýký sarýlýp
ruhumu ak karanfillerle ovmak gibi bir alýþkanlýðýn vardý
içimdeki çöl kuþlarýna bulutlardan salýncak kurduran
kötürüm ayaklarýmý gelincik tarlalarýnda koþturan
ahhh yar
toprak kokusuna hasret kalan hiçliðimin þýmaracaðýný bilirdin
daha çok severdin ýslak gözlerimden öpmeyi her yaðmur sonrasý
ve damlalar dökülerken siyah saçlarýnýn oratoryosundan
öyle bir çekerdim ki kokunu içime
sanýrdým babam geldi en uzun masal güncesiyle
bir elimde bez bebeðim
diðer elimde yýllara meydan okuyan birkaç fotoðrafla kalakalýrdým öylece
içimin içinde baþlardý annemin sesi fink atmaya
"kara tren gelmez mola düdüðünü çalmaz ola
gurbet ele yar yolladým mektubumu almaz ola"
ahhh Allah’ým o bekleyiþler esir alýrdý küçücük benliðimi
ahþap evimizin duvarlarý bir dile gelse
bir daha dillense þiirlerimin diz(e)lerinde
omuzuna yaslanýp babamýn bir tek gülüþüne katýla katýla aðlardým yar
ahhh keþke
candan bir fanusa doldursaydým babamýn nefesini
bahçedeki beti benzi kaçan güle daha çok su verseydim
papatya mevsimini beklemeden daha çok öpseydim ellerinden
yüreðime kaçan kýrlangýç çýðlýðýný suçüstü yakalayabilseydim
parçalasaydým bütün bisikletleri
ölmezdi belki babam
kopan bu en uzun türbülans sonrasý
bütün çýplak küllerimi yerden yere savurup
antik bir yanardaðda kavrulan o küçük kýza
gökkuþaðýndan ömür baðýþladýn ya yar
ben razýyým babam yüreðinde misafir kalýp
senin gök yüzünde beyaz martý olmaya
hadi gel
ölümsüzlük meþalesi yakalým Dorm’da
bir resmin karesinde unutalým kar yanýðý gözlerimizi
týrmanýrken bir daðýn yamacýna
o kulenin yüzüncü merdiveninde
uyutalým camdan býçakla kanattýðýmýz öksüzlük yaramýzý
Nagi han
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.