Yitik Bir Şiir
ertesi bir gün gibiyim yine
her ayrýlýkta yere düþen bir yaprak
dilinin ucunda kalan cümleler gibiyim
sarýldýðýnda geçen bir kýrgýnlýk gibiyim
bir öfke çukurunda boðulurken sesin
ve düþüp kanayan acýn dinmeden
yeni acýlar biriktirdim umarsýzca
uzadýkça uzayan bir elin boþluðunda kaldým
acýyý yanýnda taþýmak büyütür insaný
bende acýlarýmý yanýmda taþýyarak büyüdüm
ayaklarla çiðnenmiþ bir çið gibi
akþam vapurlarýný kaçýrmanýn üzüntüsü
ve beklenen trenin hiç gelmemesi gibiyim
sakin ve kimsesiz sokaklarda
içinde papatya kokan þiirleri aradým
üstü baþý gök kuþaðý renginde koþan çocuklarý aradým
bir romanýn içinde kendimi aradým
bir þiirin son cümlesinde aþký aradým
ve yine ertesi bir gün ortasýnda kaldým
yitik bir þiirim ben
üstüm baþým kimliksiz
yalnýzlýk örttükçe üstünü
saat zamanýn gerisinde durdukça
bir akþam karanlýðýnda
bir düþ büyüttüm
düþün içinde kendimi aradým
içimde kimsesizdim
faili meçhuldür yaralarýmýz
kaç yara
kaç acý
kaç özlem biriktirdik kim bilir.
kaç beyaz
kaç siyah
kaç mavi
düþ kurduk kim bilir
ve kaç hayatýn baþlangýcý
ve kaç hayatýn bitiþi olduk
kundaklanmýþ bir özlemden geldim
özlemek bildiðim tek iþ
seni özlemenin mutluluðunu yaþarken
yitik bir þiirde kaldým
al bu þiiri göðsünde dinlendir
göðsünün kokusunda kendimi bulmaya geldim.
#ibrahimdalkýlýç
07/07/2016
23:15 izmir
Sosyal Medyada Paylaşın:
İbrahim Dalkılıç Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.