o intihar sehpasından

bazen bir kurþun sesi deðiyor yüreðime
sanki sevgilim göz yaþýmda suluyor solan çiçekleri
ve bir yara büyütüyorum içimin sessizliðinde
durup dururken kabuðuna dokunuyorum
sonra hýrçýnlaþan bir mevsimi susturuyorum
mevsimin soðukluðuna parmak uçlarýmla dokunur gibi

yine þehrin kör karanlýðýnda kalýyorum
iki dudak arasýndaki engellere takýlýyorum
ve dudaktan kalbe kanýyorum

oysa ne hayallerim vardý
ne özlemlerim
ne mutluluklarým
hepsi bir bir tükenirken izledim
hepsi bir bir kaybolurken sesinle

ellerim, yüzüm, gözlerim korkak bakýyor bu aralar
korkuyla bakan dizginsiz bir þiir kadar sessizim
belleðimde kalan sesinle konuþuyorum
bir idam sehpasý kadar soðuk bedenim
çocukluðumun sevinçlerinde kaldým yine
hem daðlarýn ardýndaki güneþi bekliyorum
hemde kýrlarda açan çiçekleri özlüyorum
oysa çoktan soldu içimdeki çiçekler
çoktan battý beklediðim güneþ

bu aralar anlamsýz sorulara takýlýyorum
anlamsýz düþler kuruyorum içimden
içimden konuþuyorum seninle
karanlýk vuruyor yaþlandýkça yüzüme
ve müthiþ bir yanýlgýda kalýyorum
bir kadýn durup dururken nasýl özlenirse
öyle özlüyorum seni

çýkrýðý olmayan kuyulardan
terle yýkanmýþ bedeninden
varoþlarýn gecekondularýndan geçiyorum
penceresinde kuþ oluyorum sevgilinin
ekmek kýrýntýlarýyla karnýmý doyuruyorum
sonra tellerle çeviriyorlar sokak baþlarýný
ve vuruyorlar umutlarýndan
vuruyorlar

sonra gökyüzü içini döküyor sokaklara
damarlarý terk eden bir kanda boðuluyorum
n’olur göðsünde kalayým en masum halimle
n’olur dön yüzünü o intihar sehpasýndan
bu ölüm son ölüm olacak biliyorum


ibrahim dalkýlýç
06/07/2016
15:50 izmir
Sosyal Medyada Paylaşın: