Havada bir toprak kokusu ta içime iþleyen, Dünyanýn gamýný da kederini de unuttuyorum. Ýçimde çocukluktan kalma bir masum neþe sarýyor. Ne dünüm aklýmda ne bugünüm, yarýnýmdan bi haberim... Gözlerim gökyüzünde yalnýzlýðýn sesiz çýðlýðýný dinlemekteyim. Mutlululuk çocuklukla özleþmiþ gibi hissediyorum o an, Ýþte tamda o an derin bir acý sarýyor. Yüreðim beni alýp baþka diyara bilmediðim deryalara götürüyor, Sonra yüzüme yaðmur damlalarý yaðýyor ama gözümü ayýrmak istemiyorum gökyüzünden , Belki çok sevdim diye mi düþlerimde ki diyarlarý bilemiyorum. Ýlk defa yaðmurdan kaçmak ne saçma anlamsýzmýþ diye düþünüyorum. Çevremdeki koþuþturmalarý duyuyorum yüzümde bir tebessüm oluþuyor. Yalnýz kalacak olacak olmanýn mutluluðu sarýyor Çünkü yalnýz olmak yalýn olmak sade olmak yalansýz olmak olduðunu öðrenmiþtim. Yalnýzlýk tek olmak olmadýðýný hatýrlatýyor bu yaðmur...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Derya Balaman Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.