SON PERDE

SON PERDE

O Kudret kaleminin, yazdýðý senaryoda,
Ýsim isim hep varýz, kalbimiz durana dek,
Türlü roller oynarýz, kurulan tiyatroda,
Yalan olan dünyada, son nefes verene dek.

Kimimiz asil jönüz, kimimizse figüran,
Biziz oyun içinde, türlü oyunlar kuran.
O Ýlahî mizandan, haber verirken Kur’an,
Gaflette bekler insan, hesabý görene dek.

Anýlar hatýralar, kalýr yaþanan dünde,
Yenisine baþlarýz, sabaha doðan günde.
Sýrtýmýzda Azrail, koþtururuz en önde,
Ansýzýn baþýmýza topuz’u vurana dek.

Çilenin kýskacýnda, gönüllere gam dolar,
Kara bahtlar kapatýr, ufuðun rengi solar,
Dayanamaz acýya, saçýn baþýný yolar,
Derdine derman bulup, yarayý sarana dek.

Yaþanacak ne kaldý, neler yazýlý serde?
Ecelimiz ulaþýr, bilmeyiz bize nerde?
Ferman gelmeden önce, kapanmaz ki son perde,
Melekler kabrimizde, sualler sorana dek.
Ruhumuz terk edince, kalan kuru bir beden,
Bulunmaz artýk bizi, bir gün misafir eden,
“Ýki kapýlý handan”, elleri bomboþ giden,
Piþmanlýklar duyacak, mezara girene dek.

Ali Gözütok / 28/01/ 2016

Sosyal Medyada Paylaşın: