İNSANIM BEN!

Ýnsaným ben,
ÝNSAN!
Doðumum Ademle havvadan!
Sevgisinden yaratýlmýþým.
Sevginin olmadýðý yerde,
nefes dahi alamamýþým.!
Kainatý sýðdýrmýþým gönlüme.
Sýrlarýn sýrrýna mashar,
okuyabiliyorsan eðer özünü,
neler söyler ah neler yazar.!
Yok bizde ýrkçýlýk.
Ben okumadým hiç bir kitaptan.
Yok bizde ayrýmcýlýk,
duymadým ne dedemden ne de atamdan.
Ýnsaným ben,
ÝNSAN!
Yüreðimde sevgi,
merhametle aþk’ý taþýyan.
Can derler ruhuma!
Kalbi koymuþ soluma!
Daðýtýrým aldýðýmý yaradandan,
harman edip en güzel duygumla evrene.
Ya;
SEN?
Nasýl düþünebildin,
yaratmadýðýn caný ateþlerde yakmayý?
Nasýl kurabildin bu tuzaklarý,
hiç hakkýn olmadan!!!
SEN?
Nasýl besleniyorsun ah cani!
Nasýl geçiyor bunca akan kan boðazýndan!!!
Nasýl hazmediyorsun bu kadar pisliði,
midende?
Nasýl uyuyorsun! nasýl yürüyorsun
ölümü hiç hissetmeden ensende???
Hangi gelecek ki seni bu kadar korkutan!!!
Veremeyeceðinimi sanýyorsun ,
aldýðýn bir iðnenin hesabýný?
Can bu,
CAN!
Uðruna bir ömür aþk ile harcanan!
Sahibinden izinsiz ne alabiliyorsun?
Üç kuruþa satarken halsiyetini?
Ne anlýyorsun yaþamdan,
bilmeyince deðerlerin kýymetini!!!
Hiç bir þeyin çöp olmadýðý bu alemde,
neden;
yok olmak kalmýþ aklýnda?
’VAR’’
Olmak dururken!!!
Neden nefret tohumlarýný saçýyorsun ey cani?
Sevgi dolu bir kalp ile,
evrensel bir can,
olmak varken.
...
T.C.Nigâr Güler.
02.07.2016.
Sosyal Medyada Paylaşın: