Bilmedim, öðrenemdim soðuk kanlý olmayý sokaklarda baygýn baygýn dolaþýrdým bir yaným Nazým, bir yaným Orhan veli kanýk’tý geçen faytonlara el sallýyordum tramvay duraklarýnda nahif bir rüzgâr saçlarýmý okþuyordu Üsküdar Ýskelesinde bu þehrin renkli lambalarý san ki bana gülüyordu terkedilmiþ bir çocuk gibiydim, sözün sustuðu yerde.
Bilirsin, bir kere yolunu kaybederse insan kararýr gözlerin, çirkinleþir yüzün kime baktýysam, hep sen aklýma geldin gölgendi deðip geçen gözlerime ama yok hep aðýr toplarla mý saldýrýyorsun? ey kanýma ihanetleri karýþtýran kadýn günah defterini dürüpte atma pencereme bu þehrin efendileri ayaklanmaya hazýr o yalancý rüzgâr kaçýþlarýna.
Nuri Daðdelen 30.6.2016
Not: Kapakta ki çocuk torunum New York’ta yaþýyor.
Sosyal Medyada Paylaşın:
D_A_Ğ_D_E_L_E_N Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.