Geçiyorum bu kentin loþ ýþýklý sokaklarýndan geceyi ikiye böldüm, minare gölgelerinde... mozart ve Beethoven’den müzik sesi duydum meðer ne çok özlemiþim, ilkyazýn ters rüzgârlarý estikçe içimde yüzümün þekli deðiþti, nasýl görmediniz? sen, çimen nazýyla þafaðý emziren sabah.
Baygýn baykuþlarýn çaðrýsýydý, yüreðimdeki Haziran hep seni düþündüm, sen yokken eski tramvay duraklarý ellerinde kitaplarýyla liseli kýzlar aðlasam mý gülsem mi.
Düþündükçe, gözlerimde büyüyor zaman usumda bir soru iþareti ben mi miydim bir zamanlar bir vuruþta daðlarý devirip geçen içimdeki yangýna biraz daha yaklaþýyorum uçtu gitti içimdeki o çocuksu bahçeler hiçbirinden fayda yok acýlarýma ah ömrüm, ben hiç bu kadar düþünmemiþtim bana gençliðimi geri ver o anýlardan bir þeyler fýsýlda kulaðýma.
Nuri Daðdelen 11.5.2016
Sosyal Medyada Paylaşın:
D_A_Ğ_D_E_L_E_N Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.