BİR KAYIP HİKÂYESİ

Çok uzak ülkenin birinde bir adam varmýþ. Adýný kimseler bilmiyormuþ.
(Birkaç özel arkadaþý dýþýnda) Kendi halinde, çocuksu bir yüreðe sahipmiþ.
Ona adam diyorlardý ama, o aslýnda bir masal gibiydi. Anlatýlmasý zor,
bir kayýp hikâyesiydi…Adam… Kasýrgalý gözlerinde bir küçük bulut gibiydi yüreði.
Hassas, dalgalý ve buruþmuþ bir kitap sayfasýydý hayatý.
Yorgun beden içinde aslýnda hâlâ bir çocuktu ama, yýllar onu olduðu yerde
adama dönüþtürmüþtü. Bedeni büyüdüðü için ona <adam> demek zorunda kalmýþlardý.
Hâlbuki o hâlâ bir çocuktu… Hiç kimsesi olmayan ýssýz bir çocuk…
Oyuncaklarý olsun isterdi, ama çocukluðundan beri hiç oyuncaðý olmamýþtý ki!
Annesi ve babasý onu çok erken yaþlarda býrakýp gitmiþlerdi.
Ona küçük bir þeker alacak kadar da kimsesi yoktu. Aðlamýyordu…
O zamanlar çocuk olduðu için sadece gülmek zorundaydý. O yalnýzdý ve gülüyordu…
Aradan birçok zaman geçti. Ve onunla beraber, küçücük þeyler kocaman
þeylere dönüþmüþtü… Büyümüþtü… Þimdi sakallarý var, ve yaþý kýrk olmuþtu.
Hâlâ kimsesi olmadýðý için yalnýz ve yorgundu…
Gözleri çizik çizik saçlarý kül renginin en koyusuyla doluydu.
Parmak aralarýnda tuttuðu sigara, dumanýyla yakarmýþ yüreðini.
Hiç istemediði halde bütün kötü alýþkanlýklar onu zavallý bir hale dönüþtürmüþtü.
Geceleri ayyaþlar sahiline takýlýrdý, sabahlarý güneþi yüzünde bulurdu.
Bütün gününü bir aðacýn gölgesinde geçirip, gökyüzünün parçalý bulutlarýný izlermiþ.
Kýrlarýn ortasýnda bir tek beyaz kelebekler konarmýþ tenine…
Konuþabileceði hiç kimseler yokmuþ. O kadar yoktan sayýlýrmýþ ki, bu insanlarýn
umurunda bile olmazmýþ…Eskiden birkaç tane arkadaþý varmýþ.
Kendinden çok hep sevdiklerine deðer verir, onlarý güldürmeyi ve dertlerini
paylaþmayý çok severmiþ. onun için güzel þeyler hep kýsa sürermiþ.
Fakat çevresinde hiç kimseler kalmamýþ bir gün…
Zaten çok az olan arkadaþlarý, zamanla onu birer birer býrakýp terk etmiþlerdi.
Ya da hayat þartlarý bir þeyleri buna mecbur etmiþti.
Kendi dünyasýnda o kadar çok üzülmüþtü ki, onlara geri dönün bile diyememiþti.
Seneler üst üste geldikçe onlarý biraz daha özlermiþ.
Ama özlediði dostlarýn, bundan hiç haberi bile yoktu.
O yalnýzdý ve biran evvel aðlamak istiyordu. Oysa çocukluðundan beri daha hiç
aðlamamýþtý ki!..Zaman iyice tükenmiþti ve adam, gittikçe yaþlandý.
Ölüme doðru o kadar hýzlý yol almýþtý ki, artýk fren bile yapamayacaðýný biliyordu.
O ülkede çok þeyler deðiþmiþti.
Teknoloji o kadar hýzlý geliþmiþti ki, bütün dostluklarý bir anda çöpe attýrmýþtý.
Artýk hiç kimse hiçbir þey konuþmuyordu. Herkes kendi içinde yok olup gitmiþti.
Dünya çýrýlçýplak kalmýþ gibiydi.
O adamýn yalnýzlýðý ölümüne kadar sürmüþtü ama, insanlýðýn yalnýzlýðý sonsuza
kadar sürecekti… Çok uzaklarda kalmýþ bir hazan mevsimi gibiydi.
Hiç kimsenin bilmediði bir yerlerde çiçekler kurumuþ, yaðmurlar yaðmýþ ve herþey
seller altýnda yitip kaybolmuþtu…Sonunda adam ölmüþ, ülke yine de anlamamýþtý.
Kimin öldüðü önemli deðildi, sadece biri ölmüþtü.
Mezarý bile yoktu, hiçbir yerde adý da yazmýyordu. (Adam) diyorlardý…
Sadece (adam)… Arkasýndan bir tek tabiatýn gözyaþlarý akýp gitmiþti.
Adam, ömrü boyunca hiç aðlamamýþtý ama doða onun yerine bir güzel içini dökmüþtü…
Yarýn, bugünden sorumlu deðildi.
Ve hayat, yine de akmaya devam etmiþti.
Mevsimler deðiþmiþ, zaman hep ayný oyunu oynamýþ, biri gitmiþ, biri gelmiþ,
ve bu dünya gerçekten de yuvarlakmýþ!..

05.09.2005/Pazartesi/SARAY
Saat:21.51… B.BÝRÝCÝK
Sosyal Medyada Paylaşın: